Neske Beks nam zich bij de aanvang van haar residentie in 2018 voor dat zij er gedurende haar verblijf vooral met kunstenaars van kleur wilde werken. De atelierwoning in Meudon - die een onverwacht centrum in de dekolonisatie van Afrika bleek te zijn geweest - werd een safe space, waar zij zich ten doel stelde om ook zichzelf en haar werk te dekoloniseren. Met ontwerper Léon Kranenburg sprak ze onder andere over taal als instrument van bewustwording en verandering, diversiteit in de kunst-, ontwerp- en letterenwereld, de rolverdeling tussen cultureel actieve geliefden, het 'gevaar' van vrouwelijke productiviteit en het zichtbaar maken van lang verborgen verhalen.

Langs James Baldwins analyse van het Parijse Congrès des écrivains et artistes noirs, parallellen tussen de liefde van Nelly van Doesburg en Sourou Migan Apithy en die van haar grootouders en 'groupie-gedrag' ten aanzien van pianist Thelonious Monk, maakt Beks zich hard voor de herkenning, erkenning en waardering van Zwarte invloeden op culturele bewegingen als De Stijl. Het Van Doesburghuis is een sleutelstuk gebleken in de ontwikkeling van alternatieve narratieven die zij binnenkort in verschillende boeken en een film naar buiten brengt. 

Eerder schreef Beks het blog 'De Zwarte lijnen van De Stijl' voor het Letterenfonds, waarin ze een aantal van de thema's al eens aanstipte.